Pochodzenie: Zaliczany do gołębi określanych nazwą Polski Długodzioby Lotny. Wytworzony został najpóźniej spośród gołębi tej grupy, bo w XIX wieku w wyniku doskonalenia Srebmiaka jako krzyżówka międzyrasowa. Do krzyżowania używano również Listonosza Polskiego (Polską Bagdetę), Pasiaka Perłowego, Srokę Polską, Niemieckiego Długodziobego (białego) i w efekcie powstała rasa o utrwalonych cechach.
Budowa wzorcowa: Wszystkie elementy oceny gołębia winny składać się na harmonijną całość, tworząc typ gołębia lotnego, smukłego o ukośnie noszonym tułowiu i ogonie, wyprostowanej postawie.
Wzorzec – cechy rasowości:
Głowa: Możliwie wąska, długa proporcjonalnie do wielkości gołębia. Linia profilu głowy tworzy wraz z dziobem i woskówkami nosowymi jednolitą, wypełnioną, nieprzerwaną linię równoległą do podstawy robiącą wrażenie prostej. Tylna część profilu głowy powinna być łagodnie zaokrąglona i przechodzić w linię szyi. Głowa widziana z góry przedstawia wraz z dziobem i woskówkami nosowymi regularnie rozszerzający się klin. Tylna część klinowatego kształtu głowy jest łagodnie zaokrąglona.
Oczy: Osadzone możliwie wysoko, jak najbliżej linii profilu głowy w tylnej partii czaszki. Tęczówka oka barwy biało – porcelanowej z odcieniem niebieskim, czysta i jednolita bez jakichkolwiek innych zabarwień. Źrenica mała, czarna, okrągła, położona pośrodku tęczówki.
Brew: Barwy jasno – cielistej o drobnoziarnistej strukturze, szeroka, dobrze widoczna.
Dziób: Długi (1/3 długości głowy), umiarkowanie cienki w kształcie klina. Barwy cielistej. Woskówki nosowe małe, ściśle przylegające do dzioba, biało przypudrowane.
Szyja: Prosta, kształtu lejkowatego, cienka o jak największym wycięciu pod dziobem. Łagodnie poszerzająca się ku dołowi i harmonijnie łącząca się z piersią i barkami. Szyja wraz z głową stanowi 1/3 wysokości gołębia.
Pierś: Wąska, zaokrąglona, nie wysunięta ku przodowi.
Plecy: Wąskie, lekko zaokrąglone, opadające ku dołowi.
Skrzydła: Zwarte, przylegające do tułowia, spoczywające na ogonie i nie krzyżujące się ze sobą lotkami. Sięgają do połowy ciemnej wstęgi na ogonie.
Ogon: Zwarty, prosty, trzymany ukośnie w równej linii z opadającą linią pleców. Koniec ogona nie dotyka podstawy.
Nogi: Cienkie, koloru różowo – pomarańczowego, proporcjonalnie wysokiedo wielkości gołębia. Uda widoczne, nie schowane w piórach podbrzusza. Z przodu na nodze pióra wyrastają nie więcej niż 1 cm poniżej stawu skokowego. Od tyłu staw skokowy opierzony. Nogi od stawów skokowych lekko ugięte, palce rozstawione równo, pazurki jasne.
Upierzenie: Gładkie, obfite, dobrze przylegające.
Kolor i rysunek: Rysunek sroczy, barwa perłowo – biała występuje na głowie, szyi, piersiach, częściowo plecach (serce), ogonie. Podbrzusze, uda i skrzydła są barwy białej. Na piersiach i plecach odcień perłowy stopniowo słabnie przechodząc w barwę białą. Barwa ogona jest w odcieniu szyi i piersi, przy czym przejście od białej barwy pleców do ciemniejszej ogona musi być łagodnie stonowane. Przed końcem ogona w poprzek sterówek występuje wstęga w kolorze jasno brązowym, a ogon zakończony jest jasnym obrzeżem.
Błędy:
Głowa: krótka, długa, szeroka, wypukła i wklęsła nad oczami, braki w klinowym ukształtowaniu głowy zarówno w przedniej części jak i w tylnym zaokrągleniu klina. Linia profilu rybiej partii głowy przechodząca pod kątem (bez zaokrąglenia) w linię szyi.
Oko: tęczówka oka innej barwy niż biało – porcelanowa z odcieniem niebieskim. Widoczne żyłki i występujące mnę zabarwienia. Duża i niekształtna źrenica.
Brew: odchylenia w zabarwieniu, wąska, mało widoczna, przerwana.
Dziób: brak proporcji, za gruby lub za cienki, odchylony w górę lub w dół w odniesieniu do linii profilu głowy. Duże woskówki nosowe. Inny niż cielisty kolor dzioba, szczelina między szczękami.
Szyja: krótka, gruba, nie proporcjonalna do budowy, załamana, brak wycięcia podgardla. Brak łagodnego poszerzenia ku dołowi.
Pierś: szeroka, zbyt wysunięta do przodu.
Plecy: szerokie, zbyt wypukłe.
Skrzydła: noszone luźno przy tułowiu ( odstawione ), opuszczone poniżej ogona, krzyżujące się ze sobą lotkami, lotki szablowate.
Ogon: daszkowaty, wachlarzowaty, rozdwojony widlasto, krzywy, uchylony w bok, przekrzywiony w pionie.
Nogi: niskie, grube, uda zakryte piórami podbrzusza, za nisko opierzone, zbyt wygięte w skokach do tyłu lub trzymane w skokach prosto, szeroko lub zbyt wąsko rozstawione. Zbliżone do siebie w skokach (iksowate), ciemne pazurki.
Rysunek i kolor: brak rysunku sroczego, barwa zamiast perłowo – białej, szara z odcieniem zielonym lub rdzawym. Rdzawe pręgi, białe plamy. Białe sterówki w ogonie, ciemne pióra w skrzydłach. Białe pióra w podbiciu ogona. Brak łagodnego przejścia z barwy perłowo – białej ogona w kolor biały. Brak wyraźnej, brązowej wstęgi (kolor inny niż brązowy lub rozlany). Zbyt szeroka wstęga i brak jej jasnego obramowania.
Budowa wzorcowa: wszelkie odchylenia od wzorca, widoczne cechy obcej rasowości, braki kondycyjne i zła opieka hodowlana.
Całkowicie eliminują ptaka z oceny: objawy degeneracji, zwyrodnienia, kalectwa jak: garb, krzywy mostek, krzywy ogon, krzywy dziób, krzywe nogi, krzywe palce, nie rozstawione równo palce i palce przylegające do siebie, a także zgrubienie opuszek palców (piętki), zgrubienia stawów łokciowych skrzydeł, dzielenie lotek skrzydeł, ciemne oko, z widocznymi oznakami obcej rasowości, brakami w upierzeniu (mniej niż 10 lotek I i II rzędu, mniej niż 12 sterówek w ogonie) białe pióra w ogonie, białe podbicie ogona, oraz nieodpowiedni rozmiar obrączki rodowej, obrączka niezgodna z Regulaminem Wystaw.
Uwagi do oceny: Głowa – dziób, oko, brew i ich kolor – budowa figury – kolor – rysunek – ogólny wygląd.
